علی ای همای رحمت

علی ای همای رحمت توچه آیتی خدا را            که به ما سوا فکندی همه سایه خدا را

دل اگر خدا شناسی همه در رخ علی بین           به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

مگر ای سحاب رحمت تو بباری ار نه دوزخ           به شرار قهر سوزد همه جان ما سوارا

بروای گدای مسکین در خانه علی زن                 که نگین پادشاهی دهد از کرم گدارا

به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من           چو اسیرتوست اکنون به اسیر کن مدارا

به جز از علی که آرد پسری ابوالعجایب                که علم کند به عالم شهدای کربلارا

چو به دوست عهد بندد ز میان پاک بازان              چو علی که میتواند که به سر برد وفارا

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت          متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

به دو چشم خون فشانم٬هله ای نسیم رحمت      که ز کوی او غباری به من آر توتیا را

به امید آن که شاید برسد به خاک پایت                 چه پیام ها سپردم٬همه سوز دل صبا را

چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان             که زجان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چو نای هر دم٬ز نوای شوق او دم؟            که لسان غیب خوش تر بنوازد این نوا را

همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی         به پیام آشنایی بنوازد آشنا را

ز نوای مرغ یا حق بشنو  که در دل شب                غم دل به دوست گفتن چه خوش است

                                                                                                              شهریارا